Hallo allemaal,

Ik heb de afgelopen weken veel geschreven over de gevechten aan de frontlinie – en deze week heb ik het gevoel dat ik met een ander verhaal kan beginnen. De linie bewoog deze week nauwelijks en rond Charkov en Chasiv Yar lijkt het front in principe stabiel. Het is zelfs zo stabiel dat de kranten er niet meer over lijken te berichten (in een nogal scherp contrast met de manier waarop ze verslag deden van het begin van het tegenoffensief van Charkov).

Daarom denk ik dat ik kan overgaan tot een potentieel zeer belangrijke beslissing: de open stationering van Europese troepen in Oekraïne. Dit is een zeer belangrijke strategische drempel die wordt overschreden – en die in de toekomst moet worden gevolgd door steeds meer Europese steun voor Oekraïne. Ja, het is laat, maar het is belangrijk.

De Franse president Macron heeft een behoorlijke week achter de rug. Hij heeft beloofd Oekraïense piloten over te dragen en op te leiden om met Franse Mirage-jets te vliegen en zich sterk uit te spreken voor een snelle aankondiging van toetreding van Oekraïne tot de EU. Beide zijn echter aantoonbaar minder belangrijk dan zijn verklaring van vrijdag dat niet alleen Frankrijk, maar ook een aantal Europese landen binnenkort hun troepen naar Oekraïne zelf zouden sturen om Oekraïense soldaten op te leiden.

Hier is een exact citaat uit een van de verhalen over dit onderwerp.

Macron noemde vrijdag het verzoek van Oekraïne om training in het land “legitiem” en zei dat verschillende partners “al hun toestemming hebben gegeven”.

“We gaan de komende dagen gebruiken om een zo breed mogelijke coalitie te vormen”, zei hij.

Ervan uitgaande dat hij de waarheid spreekt en de plannen worden “afgerond”, zal dit een ander soort inzet van Europese staten voor Oekraïne vertegenwoordigen (en het zal fascinerend zijn om te zien welke Europese staten deelnemen). Naar verluidt zijn er sinds het begin van de grootschalige invasie een aantal Europese militairen in Oekraïne geweest, maar ze zijn daar geweest zonder publieke erkenning. Openlijk Europese troepen naar Oekraïne sturen, terwijl de oorlog woedt, is iets heel anders.

Want zelfs als die troepen gewoon trainen, zullen ze zich in een oorlogsgebied bevinden dat Rusland aanvalt, samenwerken met Oekraïense troepen, en dat zal die Europese troepen tot oorlogsdoelwit maken. Als zodanig is het een teken van Macron en de Europese staten die zich bij de inspanning aansluiten, dat ze willen dat ze het Russische leger trotseren in hun verlangen om Oekraïne te helpen.

De snelheid van de verandering in de afgelopen maanden is de moeite waard om commentaar op te geven. Op 2 februari schreef ik voor het eerst over de mogelijkheid dat Europese troepen Oekraïne zouden binnentrekken – hoewel ik op dat moment dacht dat Polen de meeste kans had om de inspanning te leiden.

Tegen het einde van februari was het duidelijk dat Macron het voortouw nam in dit streven, en ik probeerde uit te leggen in een weekendupdate getiteld: Europese troepen in Oekraïne – sluit het niet uit, waarom dit steeds waarschijnlijker werd. Begin april had Buitenlandse Zaken een stuk gepubliceerd dat mede was geschreven door Jahara Matisek, Alex Crowther en mijzelf, waarin we een sterk en openbaar pleidooi hielden voor de inzet van Europese troepen in Oekraïne, waarbij het trainen van Oekraïners een van hun eerste taken was.

Het was fascinerend om te zien hoe snel het argument veranderde, van mensen die snuiven van spot of trillen van angst bij zelfs het vooruitzicht dat Europese troepen Oekraïne binnentrekken, tot nu wijdverbreide acceptatie dat het een mogelijkheid was. Het zou altijd die kant op gaan – en de weigering van de VS om hulp aan Oekraïne te steunen in de eerste 4 maanden van 2024 heeft het proces alleen maar versneld. Inderdaad, de mogelijke verkiezing van Donald Trump dwingt waarschijnlijk ook het tempo.

Europa staat voor twee heel verschillende keuzes: en het kan Oekraïne nu helpen, of een veel slechtere toekomst tegemoet gaan. Zoals ik in het stuk van februari schreef,

In wezen zou je kiezen tussen twee toekomsten. Een daarvan zou er een zijn van langdurige instabiliteit en crisis, wat Rusland een grote kans geeft om zich te herbewapenen. De andere is de nederlaag van Rusland en de veiligheid op lange termijn. Elke staat die niet erg goed nadenkt over zo’n keuze, leeft in een droomland.

Het feit dat we deze toestand hebben bereikt, is dan ook natuurlijk. Europese staten moeten Oekraïne voor hun eigen toekomst helpen, en nu de VS onbetrouwbaar worden, zullen ze steeds meer geen alternatief hebben.

En training zal nog maar het begin zijn. Als je eenmaal Europese troepen in Oekraïne hebt, opent dat de deur voor toekomstige missie-uitbreiding. De volgende stap, zoals we in het stuk van Buitenlandse Zaken hebben geschetst, zou kunnen zijn om de luchtverdedigingsverantwoordelijkheden in West-Oekraïne over te nemen. Dit zou zeer nuttig zijn voor Oekraïne, dat zoveel mogelijk luchtverdediging nodig heeft (zie hieronder).

Het brengt Rusland ook in een lastig parket. Als de Russen de Europese troepen niet aanvallen, zullen ze vaststellen dat ze te bang zijn om iets te doen als er eenmaal hulp van buitenaf is gearriveerd. Als ze dergelijke troepen aanvallen, maken ze een vastberadener Europees antwoord mogelijk. Ze dreigen de oorlog te veranderen in een echt conflict tussen Europa en Rusland.

Dit was nog niet alles. We hebben de twee andere aankondigingen die Macron deze week heeft gedaan, waaruit blijkt dat hij zich steeds meer inzet voor de toekomst van Oekraïne. Na een ontmoeting met president Zelensky op vrijdag zei Macron dat hij wilde dat de toetredingsonderhandelingen van Oekraïne met de EU eind juni zouden beginnen. Nogmaals, dit is geen kleinigheid. De structuur van de EU heeft een veiligheidscomponent, en het signaal dat Oekraïne lid zal worden, is een signaal dat Europa zich zal inzetten voor de Oekraïense veiligheid.

En dan was er nog de belofte om Mirage 2000-5 straaljagers te leveren aan Oekraïne, en om Oekraïense piloten op te leiden. Dit zijn enkele van de meest geavanceerde vliegtuigen die Frankrijk bezit.

Al met al wordt de Europese betrokkenheid bij Oekraïne sterker. Met name als Frankrijk en anderen openlijk dienende strijdkrachten naar Oekraïne sturen, is dat een stap voorwaarts in de inzet. Om die reden is het het grote verhaal van de week.

Delen

Het Charkov-offensief, 4 weken later.

Ik vraag me af of je me kunt helpen. Het is 4 weken geleden dat de Russische aanval begon, dit zou toch het moment zijn voor de pers om te proberen te beoordelen wat er is gebeurd met deze militaire operatie? Ik bedoel, toen het begon, was er praktisch universele kommer en kwel over wat het betekende. Er was sprake van een Oekraïense ineenstorting en er werd gesproken over een Russische strategische staatsgreep die Oekraïense troepen uit de Donbas zou wegtrekken.

Welnu, in de afgelopen week hebben de Russen geen enkele opmars gemaakt in Charkov (eigenlijk is het gebrek aan opmars nu meer dan 2 weken oud). Hier is de meest recente Deep State-kaart over dit onderwerp.

En hier is de kaart van 22 mei. Geen verandering.

Dus het Russische Charkov-offensief zit al een tijdje vast – en heeft het waarschijnlijk nog moeilijker omdat de Oekraïners nu de mogelijkheid hebben gekregen om de logistiek en voorbereidende regelingen in Rusland zelf aan te vallen. De Russische verliezen in Charkov zijn ondertussen extreem hoog gebleven. Als een militaire operatie op zich blijft het, zoals ik vorige week betoogde, een tactische nietigheid die is veranderd in een strategische mislukking.

Maar wacht, zeg je – laten we terugkeren naar de Donbas, waar nu degenen die schreeuwden over het Charkov-offensief hun aandacht richtten. Nou, hier is de kaart van de Ocheretyne “Ardennen” vandaag.

En hier was het afgelopen zaterdag (1 juni).

In een week tijd zijn er enkele kleine vorderingen van een paar kilometer (niet meer dan 3) geweest in het zuiden en noorden van de Ardennen. Er is niets noemenswaardigs gebeurd, Oekraïne heeft geen strategisch gebied verloren. Ik zal niet de moeite nemen om een kaart op te hangen van het Chasiv Yar-front (dat in deze fase het belangrijkste doel van Rusland zou moeten zijn) omdat de veranderingen daar nog kleiner zijn geweest. Misschien een kilometer vooruit.

Interessant is dat er aan het begin van de week een paar pogingen waren (zie hieronder) door verslaggevers die hadden gerapporteerd over het Charkov-offensief, om te proberen te impliceren dat het werkte door Russische opmars in de Donbas toe te staan.

Interessant is ook dat er geen afstandsschaal is opgenomen om te laten zien hoe klein de vooruitgang was.

Het enige wat ik kan zeggen is dat als dit is wat het Charkov-offensief in de Donbas bereikt, het ook evolueert naar een tactische mislukking. Die Russische troepen die ten noorden van Charkov werden vastgebonden en vernietigd, hadden meer kunnen bereiken in de Donbas. Bovendien blijven ze vastzitten in het noorden, terwijl Oekraïne zoals altijd interne linies behoudt om troepen efficiënter tussen Noord en Zuid te verplaatsen.

Dus wat is er aan de hand? Het idee lijkt te zijn dat Poetin bereid is om zulke enorme verliezen te lijden (nu meer dan een half miljoen doden en gewonden, met 10.000+ verschillende gepantserde voertuigen verloren) voor voortdurende kleine winsten. Het Institute for the Study of War stuurde gisteravond een rapport uit waarin stond dat Poetin geloofde dat deze geleidelijke aanpak zijn nu gearticuleerde strategie was.

Dit is een soort strategie, maar het is moeilijk om het te zien als een winnende strategie op de lange termijn – als het ertoe blijft leiden dat de partners van Oekraïne Oekraïne steeds meer te hulp komen, zoals we hierboven zien. Rusland heeft geen onbeperkte voorraden of soldaten, en nog een jaar van verliezen in dit tempo zal het in een vreselijke toestand achterlaten (in feite een vazal van China). Het is meer een strategie om alles in te zetten op een overwinning van Donald Trump in november.

Bovendien, hoe langer de oorlog in de Donbas voortduurt, hoe meer Oekraïne Rusland zal kunnen raken op de Krim en de Zwarte Zee. Het was deze week bemoedigend om het verhaal van The Economist over dat laatste te zien, iets waar Mykola en ik het al maanden over hebben. Oekraïne is de oorlog in deze gebieden aan het winnen – en zou het beter moeten doen naarmate het meer geavanceerde apparatuur krijgt (ATACMS, F-16’s, enz.).

Een belangrijk ding om deze strategie voor Oekraïne te laten werken, is om zijn eigen slachtoffers laag te houden. Dus laat Rusland zichzelf verspillen met deze constante aanvallen in de Donbas, enz., Rusland hard treffen op de Krim (en andere strategische doelen) en de Oekraïense verliezen tot een zo laag mogelijk niveau houden. Het is niet mooi, maar het is een weg vooruit voor Oekraïne.

De meest succesvolle Russische campagne

Op 6 januari schreef ik over wat ik noemde De Terugkeer van Strategische Luchtmacht. Het heeft me altijd verbijsterd hoe in de afgelopen decennia strategische luchtmacht uit de mode is geraakt, met name voor de Amerikaanse luchtmacht (een van de strijdkrachten die het echt zou kunnen ondernemen). In plaats daarvan werd luchtmacht steeds meer gezien als een instrument om samen met landstrijdkrachten tactische overwinningen te behalen.

Het leek altijd een vreemde manier om naar luchtmacht te kijken, omdat het fundamentele voordeel is dat het de mogelijkheid biedt om het doelwit extreem uit te rekken, weg van het traditionele slagveld, in een uitgestrekt gebied dat ik het Air-Sea SuperBattlefield noemde in How the War was Won.

Welnu, aangezien de Russen en Oekraïners worstelen om veel te veranderen in de landoorlog, is het meer dan betwistbaar dat strategische luchtmacht voor beide veel effectiever is gebleken in deze oorlog. De Oekraïners hebben enig succes geboekt in hun campagne tegen Russische olieraffinaderijen (waarvan er deze week nog een werd aangevallen door UAV’s).

De Russen hebben de afgelopen 5 maanden helaas aantoonbaar nog meer succes gehad in hun campagne tegen de Oekraïense energieopwekking. Het heeft een zeer ernstige staat bereikt. De Oekraïense elektriciteitsopwekking is verminderd door de vernietiging van veel/de meeste grote conventionele elektriciteitscentrales in het land. Dit leidt nu tot grote stroomonderbrekingen in het hele land, vele uren achter elkaar in Kiev en andere steden – een situatie die nog maanden lijkt aan te houden. Mensen moeten vaak rondkomen met draagbare generatoren.

Dit is een ernstige zaak. Het verlies van macht zal gevolgen hebben voor de oorlogsproductie, de binnenlandse productie en het moreel. Het zal ook erger worden, vooral als de situatie niet verbetert voor de volgende winter.

Dit alles is een direct gevolg van het feit dat de VS deze winter de hulp aan Oekraïne hebben stopgezet. Kortom, Oekraïne had een wanhopig tekort aan luchtafweermunitie, en het resultaat was een veel groter Russisch succes met hun strategische raket-UAV-aanvallen.

Het enige wat ik kan zeggen is dat de partners van Oekraïne net zo goed zullen moeten helpen met deze energiecrisis als ze nodig hebben om te helpen op het slagveld. Oekraïne zal moeten beschermen wat ze hebben bewaard, alles moeten repareren wat ze kunnen, zoveel mogelijk kleinere generatoren het land binnen moeten krijgen en zelfs moeten worden aangesloten op het Europese elektriciteitsnet als dat mogelijk is. Het zal een grote inspanning vergen.

Dus als u druk kunt uitoefenen op uw politieke leiders, vermeld dan alstublieft de noodzaak om de Oekraïense stroomvoorziening te beschermen, te repareren en te vervangen – het is een situatie die de grootst mogelijke aandacht vereist.

Dus ga zo door met de goede strijd iedereen. Heb een goede rest van het weekend.

Delen